در زندگی انسان فرصت های زیادی برای جبران کاستی ها
و کمبودها وجود دارد . اگر انسان در اموری سستی کند خداوند
فرصت هایی در زندگی قرار داده که بتواند جای آنها را پر کند .
ولی آخرین فرصت، چیز دیگری است که در تعبیرات امروزی به
«وقت طلایی» یا «دقیقه نود» و...معروف شده است .
مهمترین و اخرین فرصت برای یک انسان در آن لحظه حساس مرگ ،
فرصت «وصیت کردن » است. یعنی اگر در امور مالی یا اخلاقی و ...
کوتاهی شده ،می تواند در این فرصت آخر وصیت کند تا بعد از
مرگش ، دیگران دیون او را از اموالش بدهد تا در آخرت گرفتار نشود.
این ارفاق الهی بسیار مهم و حیاتی است و در اهمیت آن روایاتی آمده
است؛ مانند: پیامبر خدا - صلی الله علیه و آله - فرمود:
بر هیچ مسلمانی سزاوار نیست که شبی را سپری کند، مگر این که
وصیتش زیر سرش باشد.1
شاید منظور پیامبر اکرم ص از زیر سر داشتن وصیت نامه، استفاده از این فرصت
استثنایی و اماده بودن برای مرگ باشد نه صرف زیر سر گذاشتن وصیت.
بهترین وصیت در اوخر عمر و در وقت طلایی از زبان مبارک پیامبر اسلام جاری
شد که دو گوهر گرانبهای خود را یعنی قرآن و اهل بیت را به عنوان یادگار برای
امت گذاشت که به حدیث ثقلین مشهور است ؛اما هزران حیف از عمل امت
به وصیت پیامبرشان ....
هر چند پیامبر اسلام در زمینه هدایت امت کوتاهی نکرده بود ولی دوست داشت
در آخرین لحظات عمرش آنچه که یک عمر در راه آن جانفشانی کرده باز در این
لحظات حساس ، دوباره گوشزد کند زیرا سعادت واقعی را در اطاعت این دو ریسمان
الهی می دید.
پند پیران را پذیرا شو، به جان تا رهی از خوف و مانی در امان
